NAJGORĘTSZA POWIEŚĆ TEJ WIOSNY? SPRAWDZAM!

Książka polskiej autorki, K.A. Figaro, zapowiadana jako najgorętsza premiera tej wiosny. Historia szalonego romansu dwójki ludzi z różnych światów, których połączyć ma prosty układ. Chcecie wiedzieć co najbardziej mi się w niej podobało? 

Moją ulubioną część książki, a w zasadzie nawet dwie, zostawię sobie na sam koniec. Zacznijmy od faktów. Książka “Prosty układ” K. A. Figaro miała swoją premierę 3 kwietnia. Autorka znana jest z publikowania swojej twórczości na Wattpadzie, a opisywana pozycja jest jej literackim debiutem.  

Wspominałam już przy okazji recenzji książki “365 dni” Blanki Lipińskiej, że romansów, erotyków, harlequinów czy jak tam zwał przeczytałam w życiu całe stosy i były wśród nich lepsze i gorsze ‘dzieła’. Niestety “Prosty układ” bardzo mnie zawiódł. Widzę tutaj pewne nawiązania do Grey’a, ale zarówno fabuła jak i warsztat literacki Figaro nie dorastają E.L. James do pięt. Sposób formułowania wypowiedzi bohaterów i prowadzenia wydarzeń jest prymitywny. Do tego stopnia, że momentami zaczęłam nawet tęsknić do prozy Lipińskiej. Nie jestem pewna, dlaczego trafiają mi się takie książki do czytania, to chyba kara za jakieś poprzednie wcielenia. W książce razi mnie sztuczność, którą wyczuwa się na kilometr. Mam wrażenie, że autorka nigdy się nie upiła, nigdy nie była na koncercie, nie grała w bilard i nie chodziła do pracy ani szkoły. Ja tego nie stwierdzam, bo nie mam o tym pojęcia, ale czytając książkę takie mam odczucie i nie potrafię go pozbyć. 

“Zarzuciłam na siebie czarną skórę i wyszłam. Czułam się piękna i miałam nadzieję na to, że dziś podbiję czyjeś serce. Wyszłam przez bramę i wpadłam na dziewczyny, od których biło seksapilem. Wiedziały zawsze jak się ubrać, aby prezentować się ze smakiem. […] 

-Gotowa na podbój? – zapytała Roksi.  

Pokręciłam niepewnie głową, ale odpowiedziałam co innego. 

-Tak, ale wiecie co? Muszę jeszcze podskoczyć do bankomatu po pieniążka.” 

Nie napisałam do tej pory o czym jest powieść. Mamy tutaj niezbyt mądrą życiowo studentkę Łucję i rosyjskiego (miła odmiana z tą Rosją) macho, Dymitra, ze skrzywioną psychiką, który uważa, że kobiety nadają się tylko do seksu. Na czym jego skrzywienie polega i kto zawinił w jego dzieciństwie jednak się nie dowiadujemy. Z opisu na okładce i zapowiedzi zrozumiałam, że ma ich połączyć układ bez miłości, oparty na seksie i wzajemnym zaspokajaniu pragnień. Chyba jednak coś nie do końca załapałam, bo według mnie do żadnego układu tutaj nie doszło. Bohaterowie Figaro miotają się we własnych uczuciach i działaniach, ich znajomi są od nich niewiele mądrzejsi, a jedyną postacią, która naprawdę mi się spodobała był Igor, brat Dymitra, który pojawia się dopiero od połowy.  

“Ciągle o nim myślałam i tak jak chciał, śniłam o nim. Czy nasze spotkanie to czysty zbieg okoliczności? Czy raczej mnie śledził? Tę opcję szybko wyrzuciłam z głowy pomimo wspomnień spod klatki. Po co ściemniał z taksówką? Był ostro popierdzielony, myśląc, że na niego polecę, jak będzie mnie obserwował.” 

„Pragnął ode mnie jedynie ciała i mówił to otwarcie. Przestał bawić się w gry, walił konkretami. Najpierw mnie rozpalił, a teraz podkopywał ten żar. W tej chwili czuła jedynie rozczarowanie i wstręt do niego. Chociaż z drugiej strony, dlaczego miałam nie spróbować? Jak się nie uda, to pomachamy sobie i powiemy „sayonara”.

Można krótko powiedzieć, że fabuła jest mało odkrywcza i do bólu przewidywalna. Ale to nie zawsze jest wada, taki to już gatunek, że nie wymagam od niego odkrywania Ameryki na nowo. Jeżeli książka napisana jest z pazurem, bohaterowie są pociągający (nie tylko dla siebie), a ich historia w jakiś sposób nas angażuje to całość czyta się z zapartym tchem, nawet jeżeli czasem człowiek przewiduje co będzie dalej. Niestety tutaj sporo brakuje do takiej sytuacji. Co gorsza zakończenie jednocześnie wskazuje nam na kolejną część, ponieważ akcja urywa się niejednoznacznie, a jedna z kwestii (dość istotnych) nie została do końca dopowiedziana. To kolejna przypadłość słabych książek w ostatnim czasie – koniecznie muszą mieć kontynuację.  

Obiecałam, że na koniec będą dwie rzeczy, które naprawdę mi się spodobały. A więc: okładka, ponieważ jest prosta, a zarazem intrygująca, nic więcej nie trzeba oraz lizak w kształcie serca dołączony do przesyłki, bo lubię słodycze.  

Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi czytampierwszy.pl, mam nadzieję, że kolejna pozycja będzie lepsza.